Goede Week 2022

 

Over het boek Ecclesiasticus

 

Een Bijbelboek met 3 namen en toch niet te vinden?

De lezingen van de zondag werden voorbereid in de bezinningsgroep…. Wat zuchten eerst, en dan bijna paniek! De lezing was niet in de Bijbel te vinden ….Dat kan toch niet…. Wat was er aan de hand? Mocht die bijbel er dan niet zijn? Had de drukkerij iets vergeten? Was de koper in het zak gezet? …Vraag het maar aan de pastoor?... .Maar die moet dan toch ook weer eens diep gaan graven. Waarom staat het hier wel en daar weer niet?  

Het ging over de mooie lezing uit het Boek van de Wijsheid van Jezus Sirach., ook wel eens Ben Sirach, de zoon va Sirach genoemd of het boek Ecclesiasticus.

Wat is er aan de hand? Het boek Wijsheid van Jezus Sirach, samen met 10 andere boeken maken deel uit van de Deuterocanonieke boeken. Boeken die niet opgenomen zijn in de Joodse Bijbel.

De Joodse Bijbel werd ook pas na het sterven van Jezus samen gebracht tot een canon van boeken die dienden worden opgenomen te worden in de Bijbel.

De voorwaarden om opgenomen te worden als boek in de Joodse bijbel waren.  

1 de traditie, zoals het boek Genesis of Exodus, of als 2^de voorwaarde, geschreven in het beloofde land en in het Hebreeuws.

De wijsheid van Jezus Sirach is geschreven rond 180 voor Christus in Jeruzalem in het Hebreeuws dus waren de voorwaarden vervuld…. Maar op elke regel zijn uitzonderingen.
Ten tijde dat de Joodse Bijbel werd opgesteld was er geen Hebreeuwse tekst meer van het boek van Jezus Sirach.

In Alexandrië, waar ook Joden uit de Diaspora leefden, was er een Griekse vertaling opgenomen in hun verzameling van boeken en zo kwam de Griekse versie ook in de katholieke bijbel maar niet in de Joodse Bijbel.
Sommige Bijbelvertalingen, meestal meer van protestantse traditie, baseren zich dan ook enkel op de Joodse Bijbel, en daar ontbreken dan de Deuterocanieke bijbelteksten in.

De Bijbelvertalers, Hiëronymus zou nog een Hebreeuwse tekst gehad hebben van het boek Jezus SIrach, maar die is dan weer verdwenen en het werd niet meer in de Joodse traditie opgenomen.

Voor we allemaal dezelfde teksten zullen lezen Joden, Protestanten en alle Katholieken, zal nog een tijdje duren, maar kijk maar eens in je Bijbel of de 1^e lezing van de 8^ste zondag van het Jaar C uit het bijbelboek Jezus Sirach zich ook in je Bijbel bevindt.

Als dat niet het geval is, heb je een editie die een beetje dunner is en waarschijnlijk ook de andere Deuterocanonieke boeken niet bezit, ze leunt dan meer aan bij de Joodse Bijbel, de Wijsheid van Jezus Sirach staat er niet in maar dankzij uw favoriete weekblad heb je deze wijsheid weer op zak.

Bernard De Preter

 

Groeien in geloof in 2022

We leven in het jaar 2022, in het derde millennium. We zijn dit jaar begonnen met heel veel nieuwe voornemens en wensen. We willen dit jaar anders leven dan de laatste twee jaar. Door de besmettingen van Corona, Omikron en nog andere ziekten hebben we allemaal heel veel verloren en in het bijzonder onze familieleden en vrienden. We zijn er nog niet van af. Maar toch willen we gewoon verder leven met volle hoop voor een betere toekomst.

De laatste twee decennia vinden er heel veel ontwikkelingen en een enorme groei plaats op allerlei vlakken, zowel in onze samenleving als in ons persoonlijk leven. Bijvoorbeeld: het ontwikkelingsproces op het gebied van technologie en de digitale steun van het internet, de grote aandacht voor de medische zorg, de balans tussen fysiologische en psychologische terreinen van een mens. Die domeinen worden uitvoerig bekendgemaakt en de wereld staat altijd open voor zulke vernieuwingen.

We vinden ook een fantastische groei in alle aspecten van ons leven, behalve op het gebied van ons spiritueel leven. ‘Groeien in ons geloof’ gaat echt achteruit. Als we even teruggaan naar de jaren ‘80, ‘90 en 2000 schrikt het ons af om een vergelijking te maken met de tijd waarin we nu leven. We zijn allemaal erg teleurgesteld en bijna wanhopig voor de toekomst in de Kerk.

We spreken daar heel veel over, in bijna alle vergaderingen en ontmoetingen. We stellen ook nieuwe agenda’s op en we formuleren doelstellingen om een mooi resultaat te halen door het gebruiken van die doelstellingen. We doen ons best om ze nog bekend te maken via het parochieblad, websites, mails, op tv en internet en langs mededelingen in de kerk, enz. Maar het resultaat is anders dan wat we denken en doen. Het is totaal anders in de praktijk. Waarom toch?

Aan de ene kant genieten we van het luxeleven. Doen we dat misschien te veel? Aan de andere kant hebben we de hulp van God nodig. Vergeten we dat niet te vaak? Soms durven we ook niet over ons geloof te spreken.

Hoe gaan we dan onze verantwoordelijkheid uitoefenen die we beloofd en genomen hebben toen we de sacramenten ontvingen? Hoe gaan we ons geloof bewaren, versterken, doorgeven en beleven ondanks alle moeilijkheden die ons voor ogen staan in deze moderne wereld? Waar zullen we dat geloof terugvinden?

Ik herinner me de woorden uit de Bijbel: ‘Hemel en aarde zullen verdwijnen,

maar de woorden van God zullen nooit verdwijnen.’ Matteüs 24:35. ‘De wereld met haar begeerte gaat voorbij, maar wie Gods wil doet, blijft tot in eeuwigheid.’

1 Johannes 2:17. De mens denkt al te dikwijls dat hij alles kan regelen met zijn eigen kracht en met de hulp van moderne media. Maar één ding zal nooit lukken op die manier: het geloof.

Het geloof kan niet louter online worden beleefd, maar heeft een reële aanwezigheid nodig. Dat wil zeggen dat God onze handen en voeten nodig heeft en dat wij Zijn hart nodig hebben. God is met ons. Hij leeft met ons mee. Hij verwacht van ons dat we dichter bij Hem willen komen om een mooie liefdesrelatie met Hem op te bouwen.

Wie leert om in een echte relatie van liefde te staan tot God, tot de naaste en tot de wereld, die doet Gods werk en Zijn werk wordt doorgegeven aan de volgende generatie. Doen we dat echt? Hoe staan wij tegenover God, die Zijn relatie met ons nooit beëindigt, ook al leven wij vaak alsof Hij niet bestond?

“Wees niet bang om je tijd aan Christus te geven,” zei de heilige paus Johannes Paulus II, toen hij over de toekomst van de Kerk in Polen sprak. Hij stelde hen de eerste christenen als voorbeeld die alles met moed en overtuiging gedaan hebben. Zolang we gericht zijn op het geluk van anderen ter wille van God, en niet op dat van onszelf, zullen we met Gods hulp slagen in alles wat we doen en ondernemen. Zo zullen wij ook verder gaan om van ons geloof te getuigen.

We zullen altijd bereid zijn om onze relatie met God en onze naasten op te bouwen. Er wordt van ons nog meer verwacht dat we aan de relatiecultuur in ons dagelijks leven werken. Dat kan door Jezus, de Goede Herder, na te volgen, die elk van Zijn schapen kent, zoekt, leidt, geneest, voedt en beschermt. Die pastorale zorg is het belangrijkste kenmerk van de Kerk van vandaag.

We zullen bereid zijn om onze verslaving aan sociale media en eigen bezigheden te leren loslaten en om opnieuw naar God te luisteren, naar elkaar te luisteren en in het bijzonder om aandacht te schenken aan kinderen. We zullen binding en genegenheid voor het hemelse ontwikkelen bij de kinderen door van ons geloof te getuigen en verhalen van de Bijbel voor te lezen. Zo zullen we hen leren om God lief te hebben. We zullen ook de tijd nemen om samen met hen aan de erediensten deel te nemen, te bidden, na te denken en heiligenlevens te lezen en samen de weg van Jezus te gaan.

Wij christenen moeten in woord en daad ‘samen de weg van Jezus’ blijven gaan, naar een nieuwe vorm van kerk zijn, doch trouw aan het Evangelie. Laten we daarom het woord van God in ons hart bewaren en laten we bewerkers van Gods liefde zijn in deze moderne wereld.

Pater Abraham

 

Maria Lichtmis

Toen de tijd was aangebroken dat ze zich overeenkomstig de wet van Mozes rein moesten laten verklaren, brachten ze hem naar Jeruzalem om hem aan de Heer aan te bieden, zoals is voorgeschreven in de wet van de Heer: ‘Elke eerstgeboren zoon moet aan de Heer worden toegewijd’. (Lucas 2,22-23)

 

2 februari – zoals de naam doet vermoeden – is natuurlijk een Mariafeest.

Volgens de Joodse traditie moest een vrouw veertig dagen na haar bevalling een zuiveringsritueel ondergaan. Jozef en Maria gaan daarom met hun pasgeboren zoon en twee tortelduiven naar de tempel. (...)
Maria Lichtmis is ook een lichtfeest.

Simeon zag in de tempel het kind Jezus en noemde Hem het “licht”. Daarom verwijzen de kaarsen met lichtmis naar Jezus zelf: “Het licht dat God kenbaar maakt voor alle volkeren”, zoals de oude Simeon het in het evangelie noemt.

In oude weerspreuken hoorden we dat de dagen rond februari zichtbaar lengen:

“Het wordt lichter; na Kerstmis wordt het daglicht een hanensprong lichter, na Nieuwjaar een hertensprong, en met Maria Lichtmis een heel uur.”

Maria Lichtmis is ook een kinderfeest. Zoals Jezus werd opgedragen in de tempel, zo is het de gewoonte om op 2 februari of de eerstkomende zondag alle pas gedoopte kinderen met hun ouders in de liturgie te verwelkomen. Dit is een ideale gelegenheid om opnieuw stil te staan bij de betekenis van het doopsel en de opdracht die ouders hebben om hun kind goed en gelovig op te voeden.”

 

God, onze Vader,

Jozef en Maria hebben hun kind Jezus
na de geboorte naar de tempel gebracht,
om uw zegen te vragen
en het aan U toe te vertrouwen.

Vandaag volgen wij hun voorbeeld.

Wij komen tot U en vragen:
zegen en behoed onze kinderen.

Schenk hen gezondheid,
blijdschap en levenskracht.

Blijf ook ons nabij,
en help ons
om het beste van onszelf te geven,
opdat zij in onze liefde en zorg,

U mogen leren kennen.

Wij vragen het in naam van Jezus,
ons Licht en onze Vrede. Amen.

 

Met het kind op te dragen aan de Heer, begint voor Maria ook een stukje loslaten. En loslaten is nooit gemakkelijk. Ook wij laten onze kinderen los... je kunt een kind baren, opvoeden en grootbrengen, maar het ontwikkelt zich met zijn/haar eigen karakter, gevoel en talenten.
Je vergeet nooit die eerst stapjes die een kind zet. De eerste schooldag. De eerste keer op kamp. Het behalen van een rijbewijs en de eerste autorit, ... en het wakker liggen als jouw kinderen uitgaan en tot ze veilig thuis komen.
Je kunt je kind laten dopen, eerste communie laten doen en vormsel. Je vertrouwt jouw kindje toe aan God, net al Maria en Jozef toenertijd deden. Je kinderen zijn het middelpunt, het licht in je leven.
Maar ze maken hun eigen keuzes, kiezen hun eigen pad, nemen hun eigen beslissingen. We kunnen alleen het goede voorbeeld geven en bidden tot God dat hij voor ze zorgt en behoedt. Hun naam staat geschreven in Zijn hand en de ouders hebben een goede basis meegegeven. Dit deed me denken aan de volgende tekst van Kahlil Gibran:

Je kinderen zijn je kinderen niet.

Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.

 

Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

 

Je mag hen geven van je liefde maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.

 

Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.

 

Je mag proberen gelijk hun te worden,
maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.

Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.

 

Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen
als levende pijlen worden weggeschoten.

De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht
opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.

Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is."

 

Laten we daarom met lichtmis een speciale kaars aansteken voor onze kinderen. Een kaars laat ons eigen zoekend geloof oplichten. Het geloof in Christus als licht in de wereld. Het licht dat ons en onze kinderen de juiste weg wijst, als het donker is.  Het licht dat zorgt dat de schaduw van het kwaad geen kansen krijgt. Het licht dat de ouders steunt in het loslaten van onze kinderen. Laten we daarom met lichtmis een kaarsje branden…...

 

Marleen Elst.