Samenkomst bijbelgroep 17 september 2019

Bijbelgroepontmoeting

In onze pastorale eenheid werd een bijbelgroep in maart 2019 opgericht.
Tot juni 2019 hebben we vier bijeenkomsten gehad. Iedere keer hebben we boeiende uitwisselingen en fantastische besprekingen gehad over de lezingen van de vierde zondag van de maand. Er is ook
genoeg ruimte om onze meningen te geven.

De volgende keer zal de vijfde bijeenkomst van de bijbelgroep op dinsdag 17 september om 20 uur plaatsvinden in de parochiezaal van Essen Statie, Kerkstraat 62, 2910 Essen. U bent welkom om aan de bijbelgroepontmoeting deel te nemen en om  uw gedachten over het evangelie uit te wisselen.

Welk woord van die passage raakt u aan?
Wat wil u aan de anderen vertellen?
Hoe gaat u deze passage in uw dagelijks leven beleven en doorgeven?
Kunt u de anderen helpen met uw eenvoudige voorbeelden en gedachten?

Pater Abraham en priester Bernard de Preter zullen u begeleiden tijdens die bijbelgesprekken.

Van harte welkom!

Pastoor Jos op pensioen

Afscheid van Jos Verhaegen als Pastoor.

Na 22 jaar actieve dienst als pastoor van de parochies Heide & Heuvel gaat pastoor Jos genieten van een welverdiend pensioen. Hij is geboren in Overijse in 1944 en maakte als oudste zoon deel uit van een kroostrijk gezin van druiventelers. Hij liep school op het college van de paters van het Goddelijk woord (SVD) in Overijse. Op de hoeve van zijn grootouders leerde hij paardrijden. Dat is hem later erg van pas gekomen voor zijn verplaatsingen in de missies. Na enkele jaren werken bij de toenmalige Rijksdienst voor arbeidsverzekering trad hij in 1965 in als seminarist bij de paters van Steyl, die tot voor kort ook in Heide een klooster hadden.

In april 1974 werd hij priester gewijd en na een speciaal taalbad in de VS vertrok hij begin 1975 naar de missies in Ecuador. Daar trof hij een arme maar ijverige bevolking aan. Daar ook werd hij vrij vlug geconfronteerd met de grote tegenstelling tussen de grootgrondbezitters en de rurale bevolking. Pater Jos nam het steeds op voor de gewone mensen. Aanvankelijk verbleef hij op een post met 27 kleine dorpsgemeenschappen in het Andesgebergte. Vrij snel trachtte hij zich aan te passen aan de eigen cultuur van deze inheemse bevolking. Het was zijn bedoeling aldaar nieuwe basisgemeenschappen te vormen. In dat missiegebied verplaatste hij zich met een jeep van de congregatie, te voet of te paard met een water- en winddichte poncho aan. Als gedreven missionaris stuitte hij meermaals op de weerstand van de overheid, grootgrondbezitters en zelfs plaatselijke kerkleiders, die de instructies van Rome naar de letter opvolgden.

Na 21 jaar missiewerk in Ecuador keerde pastoor Jos in 1996 terug naar België. Korte tijd werkte hij als priester in de Oostkantons en in het Pajottenland. Daar bediende hij samen met een jonge collega 8 parochies. Toen al werd hij geconfronteerd met een nijpend tekort aan priesters in ons land. Pastoor Jos was nooit vies van werken. Hij wilde zijn ervaringen uit Ecuador op een West Europese leest schoeien. De vorming van lokale geloofsgemeenschappen was zijn devies. Daarvoor zocht hij inspiratie in de persoon van Jezus en zijn evangelie. Na een moeilijke inleefperiode volgde hij in 1997 pastoor Boeyckens op als derde pastoor van de parochie Sint Jozef te Heide. Gelukkig voor hem kwam hij in een parochie waar zijn voorgangers al hadden gezorgd voor een stevige infrastructuur met een mooie kerk, een sterke gemengde school en een eigen parochiecentrum. Zodoende kon hij zich als herder voluit toeleggen op zijn basisopdracht, een herder die zijn kudde schapen wijdt. Vrij vlug vormde hij met een aantal geëngageerde mensen een parochieteam. Hij lag mee aan de basis van talrijke mooie initiatieven dat door ontelbaar veel vrijwilligers werd gesteund. Voor Pastoor Jos vormden samen met zijn schapen de lokale kerk. Het liefst van al stond hij tussen de mensen. Pastoor Jos was geen grootspreker of haantje de voren. Vrijwel al zijn parochianen kent hij bij naam. Het aantal ziekenbezoeken thuis of in de kliniek zijn niet te tellen. In 2002 werd hij ook pastoor op den Heuvel. Pastoor Jos was een intelligente man en bovendien een polyglot. Hij sprak vlot Spaans, Duits en Engels. Dat talent kwam hem in zijn latere leven erg van pas. Hij was ook een vooruitziende man. Beter dan wie ook kende hij de noden van zijn geloofsgemeenschap en wist hij hoe die in de toekomst best konden worden gelenigd. Pastoor Jos is wellicht de laatste pastoor van de parochies Heide & Heuvel. Beide parochies blijven hem dankbaar voor al wat hij voor hen heeft gedaan. Hopelijk kunnen zij ook in de onzekere toekomst op hem rekenen om voor te gaan in de erediensten.    

EM.      

Inleefreis naar Congo

Inleefreis Congo 25 mei – 1 juni 2019

Dit jaar kregen wij de kans om samen met de Clemensactie een inleefreis naar Congo te maken.  Onze lagere school College Essen is verbonden met de paters redemptoristen. 

Een team van redemptoristen en vrijwilligers steunen sociale projecten in Congo.  Het doel van onze inleefreis was het bezoeken van scholen.  Walter Van Wouwe – coördinator van de Clemensactie en directeur van de Clemenspoort in Gent – bracht onderwijsmensen uit Sint-Niklaas, Dendermonde, Aalst, Mechelen en Essen bijeen.  Samen met pater Hugo Gotink trokken we een weekje rond.

Op zondag 26 mei – onze eerste dag in Congo – namen we om 7.30 uur deel aan de eucharistieviering in Saint-Camille in Kinshasa.  De sfeer is zo anders dan een viering bij ons.  Het plaatselijke kerkkoor bestaat enkel uit vrouwen, voor hen is elke zondag een echte hoogdag.  De mis duurde 2,5 uur, maar was zo ongelooflijk mooi.  Bij momenten haalde de decibelmeter wel 110 decibel.

Bij het bezoek aan de verschillende scholen werden we getroffen door de staat van de klaslokalen.  Sommige klassen hebben banken, vele kinderen zitten gewoon op de grond.  We werden telkens verwelkomd met liedjes en versjes.  Wanneer ik in mijn klas een dag geen internet heb, kan ik mijn digitaal bord niet gebruiken en  denk ik dat ik geen les kan geven.  Hier hebben leerkrachten zelfs geen kopieerapparaat. 

Elk kind beschikt over 1 balpen en een schriftje.  De leerkracht noteert alles op het bord.  Ze zouden erg blij zijn met boeken van bij ons.  Een leerkracht verdient er gemiddeld €100 per maand.  Ouders betalen schoolgeld om hun kinderen te laten studeren.  Voor vele gezinnen is dit al een serieuze hap uit het budget.  Toch beseffen de mensen dat vorming een weg is om aan de armoede te ontsnappen.  De Clemensactie wil mee mogelijk maken dat scholen verder kunnen uitbouwen, maar wil ook het lesgeven mee opvolgen zodat er kwalitatief onderwijs aan de allerarmsten gegeven wordt.

lagere school Mbanza, Matadi

                                     

We brachten ook een bezoekje aan enkele naaiateliers.  De Clemensactie voorziet hier een opleiding om te leren lezen en rekenen in combinatie met leren naaien.  De jonge vrouwen zijn vaak tienermoeders, ze krijgen ook lessen over landbouw en het leven.

Naaiatelier in Luozi

Op woensdag trokken we naar het platteland.  De tocht naar Luozi was vermoeiend door de slechte staat van de weg.  Je wordt voortdurend heen en weer geslingerd in de jeep.  Onderweg zie je overvolle auto’s en hoog opgestapelde vrachtwagens.  Sensatie alom…

Pater Hugo Gotink verbleef 20 jaar in Luozi.  Het was nu 10 jaar geleden dat hij er nog geweest was.  Wanneer we wachtten aan de veerpont om de Congostroom over te steken, werd hij door verschillende mensen herkend.  Een blij weerzien!

De sfeer op het platteland is veel gemoedelijker.  Hier mochten we zonder begeleiding rond wandelen in het dorp.  Als blanke trek je duidelijk de aandacht.  Vele kinderen zien voor de eerste keer een blank persoon en willen je aanraken. 

Luozi heeft een eigen schrijnwerkerij.   

Jammer genoeg is deze niet meer in werking. 

   

L

We bezochten ook het ziekenhuis in Matadi en Luozi.  De toestand in de ziekenhuizen pakte me.  Mensen liggen met velen op een kamer.  Erg fris ruikt het er niet.  Mensen kijken je met smekende ogen aan.  We maakten kennis met een mama die bevallen was van een tweeling, maar niet weg kan uit het ziekenhuis omdat de rekening niet betaald kan worden.  Ook hier is nog een lange weg te gaan, maar toch proberen ze met beperkte middelen het goed te laten draaien.

Op vrijdag keerden we terug naar Kinshasa voor een afsluitende vergadering met alle directies en leerkrachten van de bezochte parochies.  Wij stelden onze Vlaamse scholen voor en zij kaartten hun noden nog eens aan. Het is de bedoeling dat de Congolese leerkrachten op ons beroep kunnen doen in verband met materiaal en pedagogische vragen.  Ik heb mogen ervaren dat ik ook heel wat van hen kan leren.  Ik denk nog vaak terug aan deze intense week.  Veel moeite moet je niet doen om deze mensen in je hart te sluiten. 

Congo en Vlaanderen… een wereld van verschil, een prachtige levenservaring.

Guy en Liesbeth