Paastijd 2020 - leven zonder palmtakje

De Lockdown blijft maar duren, we zitten in “ons kot”.
“Ons Kot”, of het nu een echt kot is als studentenkamer of een plek die we toch eens echt moeten opruimen, van het kleine werkmanshuisje waar we al altijd wonen of onze startwoning is. Het huis waar we al zolang van droomden, of waar onze thuis ook is, het heeft iets heel bijzonders en toch is er iets dat in “ons kot” dat we dit jaar missen.

We missen dat groene takje. Dat takje van palmzondag, dat er elk jaar sinds mensenheugenis, ook al is mensenheugenis niet langer dan ons eigen leven, elk jaar weer.
Een takje gezegend in de viering van Palmzondag. Een viering met een aparte liturgie, vaak druk bijgewoond, en we kregen iets om mee naar huis te nemen en dat het ganse jaar door bij ons bleef.
Een takje voor “ons kot”, voor het Kot achter in de tuin, de werkplek van vader, de stal, de akker, de moestuin, de auto, … . Elk kruisbeeld waar ook in huis, villa of paleis werd versierd met dat groene takje.

In 2020 is het niet gebeurd, het is nu al geschiedenis, het is nu al zo ongewoon.

Palmzondag een zondag die de goede week inluidt en die in onze traditie verbonden is met groene buxustakjes die doorheen het jaar in onze huizen opgehangen worden aan kruisbeelden of Christusbeelden, aan huisspreuken of op een heel eigen plekje om het huis te zegenen.
Dat groene takje dat verwijst naar de groene palmtakken waarmee Jezus werd ingehaald in Jeruzalem.
Het volk van Jezus dat leefde in hoop en vertrouwen. Een volk dat door de tekenen en de boodschap van een man eindelijk hun hoop in vervulling zien gaan.
God is zijn volk nabij door deze man.

Dit jaar beleefden we een bijzondere goede week, in mensenheugenis niet gekend, ook al hebben we in onze geschiedenis perioden gekend dat door ziekte of andere gebeurtenissen het niet zo makkelijk was om deel te nemen aan kerkdiensten of je geloof vrij te beleven.
 We missen dat groene takje. We missen die zegen voor ons huis, onze auto, onze tuin of onze akkers. We missen het ritueel waar we zo aan gehecht zijn en zo vertrouwd mee zijn.

Dat takje dat verwijst naar de kracht van de mens die doorheen de duisternis van de winter uitziet naar de hoop die het groene takje geeft. De hoop van de boodschap die Jezus brengt en de kracht die deze boodschap aan mensen geeft.

Dit jaar leven we zonder palmtakje, is onze hoop, met groene twijgen, uit de schepping ons niet gegeven.
Toch blijven wij dat volk van God, die mensen die doorheen het verhaal van lijden van de Heer, ook onze eigen weg willen overdenken en overwegen.

Leven van vertrouwen dat de boodschap sterker is dan dat takje, dat ons geloof , sterker is , en rotsvast zal blijven.
Een crisis, een virus, de gezondheid van onze naaste en onze dierbaren, doen ons op een nieuwe manier kijken naar de dingen die we zo gewoon waren.
Mogen ons kruisbeeld dit jaar naakt blijven, zonder het groene takje van hoop, maar met het vertrouwen en de herinnering aan deze bijzondere tijd.
Dat de Heer zijn intrede doet in onze stad, in “ons Kot”, in ons zijn.
Goede moed in uw kot.
We blijven met ieder van u verbonden doorheen alles wat de kerk ons in deze tijd aanbiedt van digitale of audio-visuele middelen, en natuurlijk uw favoriete weekblad, om met elkaar in gebed en gedachte verbonden te blijven.
Want eens komt de dag van bevrijding.
Sterkte voor ieder van u.

Bernard De Preter, priester-equipe pastorale eenheid Onze-Lieve-Vrouw Essen Kalmthout. 

Gesprek met Pater Gabriël Piraba

Als pater Abraham, voor het begin van de veertigdagentijd, korte tijd in zijn thuisland is om zijn ouders en familie te bezoeken, verkeert hij bij terugkeer in gezelschap pater Gabriël Piraba. Hij woont nu op de pastorij van de O.L.Vrouwparochie Essen-centrum.
Hier het verslag van een gesprek bedoeld als kennismaking met de gemeenschap van de Pastorale Eenheid Essen-Kalmthout.
Pater Gabriël is afkomstig uit dezelfde regio als pater Abraham, de Zuid-Indiase staat Tamil-Nadu, buurland van Sri-Lanka. Met zo’n 76 miljoen zijn deze twee staten verbonden door taal en cultuur. De meeste Tamils zijn Hindoe, met een groeiende minderheid van christenen. Katholieke Tamils in ons land vormen een van de jongste buitenlandse katholieke gemeenschappen.
Pater Gabriël is geboren op 16 september 1980; wordt over een half jaar dus 40. Hij is reeds 13 jaar priester. Zijn ouders hebben vorig jaar hun gouden huwelijksfeest gevierd. In het landbouwersgezin zijn vier kinderen: een oudere zus, een oudere broer, hijzelf en een jongere broer.
Hij gaat naar de lagere school in zijn geboortedorp en middelbaar in de christelijke school in een naburig groter dorp. Daarna gaat Gabriël studeren voor een opleiding tot leraar in het technisch onderwijs. Reeds tijdens zijn middelbare studies ontstaat stilaan het verlangen om priester te worden. Misdienaar, lid van een zangkoor, hulp bij de parochiepriester, hulp in een klooster van een zusterorganisatie, zijn allemaal elementen die dat verlangen vastere vorm aan doen nemen.
Tot de leeftijd van vier, vijf jaar heeft Gabriël problemen om normaal te gaan: beenklachten. Zijn godvruchtige moeder heeft dagelijks om genezing gebeden en regelmatig de O.L.Vrouwbasiliek (Velankanni) 25 km. verderop bezocht om een kaars te branden. Later heeft moeder hem gevraagd en aangeraden priester te worden, als dank voor dit ‘wonderlijk’ herstel.
In 1998 valt die beslissing en gaat Gabriël studeren aan het seminarie van de congregatie ‘Heralds of Good News’, een orde van vijfhonderd priesters met als motto ‘Het goede nieuws verkondigen’, die opleidt tot reguliere priesters. Van begin af aan is duidelijk dat het de bedoeling is om ergens te gaan werken waar er nood aan priesters is. Het traject op het seminarie verloopt als volgt: 2 jaar noviciaat, 3 jaar filosofie en tegelijk diploma Engelse taal, 1 jaar pastoraal werk-catechese op scholen, Engelse les geven aan kinderen, hulp in parochies – kortom ontwikkelen van capaciteiten, dan 4 jaar theologie. Studeren wordt binnen de congregatie enorm gestimuleerd.
In juni 2007 is er de diakenwijding en in september van hetzelfde jaar volgt de priesterwijding, samen met 36 collega’s, door bisschop Anrny Devota. Het gebed dat de bisschop uitspreekt tijdens de priesterwijding en zending met de handoplegging, wil pater Gabriël te volle waarmaken.
‘O barmhartige God en Vader, in uw goedheid hebt gij uw dienaar pater Gabriël in ons midden gesteld, als getuige van uw liefde en trouw. Hij zal ons voorgaan op wegen die leiden naar U en naar elkaar’.
De jonge priester gaat nu aan het werk. Dadelijk wordt hem een plaats toegewezen als pastor en leerkracht in deelstaat Assam, een grote provincie in het Noorden van India. Een vierdaagse treinreis voert hem van het zuiden naar het uiterste noorden, aan de grens met Nepal, bij de uitlopers van het Hymalayagebergte. Een totaal andere streek, compleet andere cultuur, andere ontwikkelingen, wat een grote aanpassing vereist.
Een jaar later al wordt hij naar Tanzania in Midden-Afrika gestuurd. Daar zal hij zes jaar werken en verblijven. Als hij zijn plan kan trekken met de taal wordt hem een klein dorpje aangewezen met de bedoeling om daar een parochie van de grond te krijgen. Hij staat alleen voor die taak. Die eenzaamheid grenst soms aan een beproeving. Het is een regio waar geen katholieken wonen.
Dagelijks worden mensen bezocht, kennis gemaakt en uitgenodigd om samen kerk te vieren. Met een tiental collega’s die ook in die ‘buurt’ werken bestaat enig contact. Gelukkig.
Toch houdt de uitdaging hem recht om met de mensen samen te werken, hun prille geloof te versterken en de blijde boodschap, het goede nieuws, te verkondigen.
Teruggekomen in India wordt pater Gabriël gedurende twee jaren parochievicaris in twee kleine stadjes. Daarna weer weg van huis.
Nu wacht hem een verblijf van drie jaren, samen met twee medepastores, in Ierland: eerste aan jaar in parochies, dan in bejaardenhuizen.
In februari van dit jaar begint een nieuwe taak in onze streek, waar hij nu parochievicaris is van de intussen ontstane Pastorale Eénheid Essen-Kalmthout. Hij is nu volop de taal aan het leren en begint stilaan assistentie te verlenen in kerkelijke diensten. Vertrouwd raken met weer een andere cultuur, de omgeving verkennen, kennis maken en vertrouwen opbouwen in de gemeenschappen,
Eigenlijk heel veel wat weer anders en nieuw is. Eén constante in al deze projecten blijft hetzelfde: de kerkdiensten en sacramenten, het omgaan met mensen, die liefde van God naar de mensen tonen en een echte dienaar van Gods boodschap zijn.
Pater Gabriël is bereid uitdagingen aan te gaan en hij wil vertellen wat hem inspireert en op deze wijze ook God laten ontdekken in hun eigen leven.
Wij wensen pater Gabriël een goede, een vruchtbare en werkzame tijd toe in de Noorderkempen.

Dank je voor dit fijne gesprek.

Piet Nuijten.